ព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏ទ្រទ្រង់
លោកភីលីព(Phillipe) ដែលជាអ្នកផលិតនាឡិការស្វីស បានប្រើកែវពង្រីក និងដង្កៀបតូចៗ ដើម្បីពន្យល់ខ្ញុំយ៉ាងលម្អិត អំពីរបៀបដែលគាត់ដោះគ្រឿងតូចល្អឹតនីមួយៗរបស់នាឡិការអូតូម៉ាទិច ដើម្បីសម្អាត ហើយផ្គុំចូលគ្នា នៅក្នុងនាឡិការដ៏ពិសេសនោះវិញ។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងមើលគ្រឿងល្អិតៗទាំងនោះ លោកភីលីពក៏បានបង្ហាញរេស្ស័រ ដែលជាគ្រឿងផ្សំដ៏សំខាន់នៃនាឡិការនោះ។ រេស្ស័រនោះ គឺជាផ្នែកសំខាន់ជាងគេ ដែលធ្វើឲ្យស្ពឺទាំងអស់មានចលនា ធ្វើឲ្យនាឡិការដើរទៀងពេល។ បើគ្មានវាទេ នោះនាឡិការអូតូម៉ាទិច មិនអាចដំណើរការបានឡើយ ទោះនាឡិការអូតូម៉ាទិកនោះ ត្រូវបានគេផលិត ដោយជំនាញពិសេសយ៉ាងណាក៏ដោយ។
ក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដ៏មានន័យ ក្នុងកណ្ឌហេព្រើរ អ្នកនិពន្ធបានសរសើរដំកើងព្រះយេស៊ូវ ជាញឹកញាប់ ដោយប្រើពាក្យពេចន៍យ៉ាងប៉ិនប្រសប់ថា ទ្រង់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី។ ផ្នែកលម្អិតនីមួយៗនៃចក្រវាលរបស់យើង ត្រូវបានព្រះយេស៊ូវបង្កើតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ដូចជាគ្រឿងដ៏តូចល្អិត នៃនាឡិការអូតូម៉ាទិក(ហេព្រើរ ១:២)។ ព្រះអង្គបានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង គឺរាប់ចាប់ពីប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យដ៏ធំល្វឹងល្វើយ រហូតដល់ស្នាមម្រាមដៃដ៏តូចល្អិត។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែជាព្រះអាទិករដែលបានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏មានសារៈសំខាន់ ចំពោះដំណើរការ និងការចម្រើនឡើងនៃស្នាព្រះហស្តទ្រង់ផងដែរ គឺប្រៀបដូចជារេស្ស័រ ដែលធ្វើឲ្យនាឡិការដំណើរការ។ ព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ បានបន្ត “ទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់ ដោយសារព្រះបន្ទូលដ៏មានព្រះចេស្តានៃទ្រង់”(ខ.៣) ដោយធ្វើឲ្យអ្វីទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើត មានដំណើរការរួមគ្នា នៅក្នុងភាពលម្អិតដ៏ស្មគ្រស្មាញ។
ខណៈពេលដែលអ្នកមានឱកាសពិសោធន៍នឹងសម្រស់ នៃស្នាព្រះហស្តព្រះ នៅថ្ងៃនេះ សូមចាំថា “របស់ទាំងអស់ស្ថិតស្ថេរ ដោយសារទ្រង់”(កូឡ៉ុស ១:១៧)។ ចូរយើងទទួលស្គាល់តួនាទីចម្បងរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងការបង្កើត…
សុចរិត ក្នុងចំណោមប្រជាជាតិ
ពេលដែលខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំទៅមើលសារៈមន្ទីរប្រល័យពូជសាសន៍ យ៉ាត យ៉ាសេម នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែល យើងបានចូលក្នុងសួនច្បារ ដែលមានឈ្មោះថា សុចរិតក្នុងចំណោមប្រជាជាតិទាំងឡាយ។ សួនច្បារនេះបានផ្តល់កិត្តិយស ដល់បុរស និងស្រ្តីដែលបានប្រថុយជីវិត ដើម្បីជួយសង្រ្គោះជនជាតិយូដា ឬជ្វីប ក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ហូឡូខោះ។ ខណៈពេលដែលយើងទស្សនាវិមានរំឭកនេះ យើងក៏បានជួបមនុស្សមួយក្រុម មកពីប្រទេសហូឡង់។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានស្រ្តីម្នាក់បានមកទីនោះ ដើម្បីមើលឈ្មោះជីដូនជីតារបស់នាង នៅក្នុងបញ្ជីឈ្មោះ ដែលគេបានឆ្លាក់នៅលើផ្លាកដ៏ធំមួយ។ ដោយសារយើងមានចិត្តចង់ដឹងចង់ឮ យើងក៏បានសាកសួរអំពីប្រវត្តិគ្រួសាររបស់នាង។
តា និងយាយរបស់នាង គឺលោកគ្រូគង្វាល ភីធ័រ(Rev. Pieter) និងអ្នកស្រី អេដ្រៀនណា មូល័រ(Adriana Müller) បានជួយសង្គ្រោះជីវិតក្មេងប្រុសជនជាតិយូដាម្នាក់ ដែលមានអាយុពីរឆ្នាំ ដោយនាំគាត់ចូលក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយក៏បានលាក់អត្តសញ្ញាណរបស់គាត់ ដោយឲ្យគាត់ធ្វើជាកូនពៅគេ ក្នុងចំណោមកូនទាំង៨នាក់របស់ពួកគេពីឆ្នាំ១៩៤៣ ដល់ឆ្នាំ១៩៤៥។
រឿងនេះបានប៉ះពាល់ចិត្តយើងណាស់ បានជាយើងសួរនាងថា “តើក្មេងប្រុសនោះ បានរួចជីវិត នៅសម័យនោះទេ?”ពេលនោះ មានបុរសម្នាក់មានវ័យចាស់ជាងនាង ដែលកំពុងឈរក្នុងក្រុមនោះ ក៏ដើរចេញមក ហើយប្រកាសថា ក្មេងប្រុសនោះគឺជាគាត់ហ្នឹងហើយ។
ពេលខ្ញុំគិតអំពីសេចក្តីក្លាហានរបស់មនុស្សជាច្រើន ដែលបានជួយសង្រ្គោះប្រជាជនយូដា ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះនាងអេសធើរ។ នៅសម័យនោះ ស្តេចអ័ហាស៊ូរុសបានចេញព្រះរាជក្រឹត្យ ឲ្យគេសម្លាប់ជនជាតិយូដាបំផុតពូជ ប្រហែលជាក្នុងឆ្នាំ៣៥០មុនគ្រីស្ទសករាជ។ ព្រះនាងអេសធើរប្រហែលជាគិតថា ខ្លួនអាចជៀសផុតពីការកាប់សម្លាប់…
ព្រឹលនៅរដូវរងា
ពេលរដូវរងាមកដល់ ជារឿយៗ ខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេក ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៃ ពិភពលោកដែលបានគ្របដណ្តប់ ដោយព្រឹលដ៏សុខសាន្ត និងស្ងាត់ស្ងៀម។ នៅពេលនោះ ព្រឹលបានធ្លាក់ចុះមក ដោយភាពស្រទន់ គឺខុសពីរដូវផ្ការីក ដែលមានសម្លេងផ្គរលាន់ដ៏កក្រើក ដែលបានប្រកាសអំពីវត្តមានរបស់ខ្លួននៅពេលយប់។
ក្នុងបទចម្រៀងដែលមានចំណងជើងថា “បទចម្រៀងនៃព្រឹលរដូវរងា” អ្នកស្រីអូដ្រេយ អាសាត(Audrey Assad) បានច្រៀងថា ព្រះយេស៊ូវអាចយាងចុះមកផែនដី ដោយអំណាចចេស្តា ដូចខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូង ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានយាងមកយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម យ៉ាងសុភាព ដូចព្រឹលដែលធ្លាក់យ៉ាងស្រទន់ នៅរដូវរងា នៅពេលយប់ នៅក្រៅបង្អួចផ្ទះខ្ញុំ។
ការយាងមកប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ បានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ទ្រង់មិនបានប្រសូតនៅក្នុងរាជវាំងឡើង ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានប្រសូតនៅក្នុងកន្លែងដែលមិនទំនង ដែលជាទីស្នាក់អាស្រ័យដ៏តូចទាប នៅភូមិបេថ្លេហិម។ ហើយទ្រង់បានផ្ទុំនៅក្នុងស្នូកសត្វ ដោយមិនមានគ្រែសមរម្យ(លូកា ២:៧)។ ទ្រង់ក៏មិនបានប្រសូតនៅលើគំនរទ្រព្យសម្បត្តិដែរ ។ ឪពុកម្តាយទ្រង់បានត្រឹមតែអាចយកសត្វព្រាបមួយគូ មកថ្វាយជាយញ្ញបូជា ពេលដែលអ្នកទាំងពីរថ្វាយទ្រង់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ នៅព្រះវិហារ(ខ.២៤)។
ការយាងមករបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយការបន្ទាបព្រះកាយ ចូលក្នុងលោកិយនេះ ត្រូវបានហោរាអេសាយថ្លែងជាបទទំនាយ អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលយាងមក ដោយមិនបានស្រែក ឬប្រកាសជាសាធារណៈឡើយ(អេសាយ ៤២:២) ហើយទ្រង់ក៏មិនបានយាងមកដោយអំណាចចេស្តា ដែលធ្វើឲ្យបាក់ដើមត្រែង ឬធ្វើឲ្យរលត់ភ្លើងប្រឆេះដែលខំឆេះនោះដែរ(ខ.៣)។…
ផ្ទាំងគំនូរដ៏មានន័យ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅអង្គុយនៅទីធ្លានៃព្រះវិហារវីស៊ីថេសិន ក្នុងក្រុងអេន ខារេម ប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តស្ងើចសរសើរ ចំពោះសម្រស់នៃផ្ទាំងគំនូរ៦៧ផ្ទាំង ដែលកើតពីការផ្គុំកញ្ចក់ពណ៌តូចៗចូលគ្នាបង្កើតជារូបភាព ហើយនៅក្នុងផ្ទំាងគំនូរទាំងនោះ មានបទគម្ពីរ លូកា ១:៤៦-៥៥ ដែលគេបានសរសេរ ជាច្រើនភាសា។ តាមទំនៀមទំលាប់ គេបានហៅបទគម្ពីរនេះថា មែកនីហ្វ៊ីខាត ជាពាក្យក្នុងភាសាឡាតាំង ដែលមានន័យថា “លើកដំកើង”។ បទគម្ពីរនេះបានចែងអំពីការឆ្លើយតប របស់នាងម៉ារា ចំពោះការប្រកាសថា នាងនឹងក្លាយជាមាតានៃព្រះមែស៊ី។
គេបានចារពីលើរូបគំនូរនីមួយៗ ដោយពាក្យពេចន៍របស់នាងម៉ារា ដែលបានថ្លែងថា “ព្រលឹងខ្ញុំលើកដំកើងព្រះអម្ចាស់ វិញ្ញាណខ្ញុំក៏រីករាយនឹងព្រះដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃខ្ញុំ … ពីព្រោះព្រះដ៏មានព្រះចេស្តា ទ្រង់បានប្រោសសេចក្តីយ៉ាងល្អវិសេសដល់ខ្ញុំ”(ខ.៤៦-៤៩)។ ក្នុងផ្ទាំងគំនូរនីមួយៗ ក៏មានបទចម្រៀងទំនុកដំកើង ដែលបានដកស្រង់ពីព្រះគម្ពីរ ជាបទចម្រៀងសរសើរដំកើង ដែលក្នុងនោះ នាងម៉ារាបានរៀបរាប់ អំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់ ដែលព្រះជាម្ចាស់ មានចំពោះនាង និងចំពោះប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។
ក្នុងនាមជាអ្នកទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះ ដោយការដឹងគុណ នាងម៉ារាបានអរសប្បាយ ចំពោះសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលនាងបានទទួល(ខ.៤៧)។ នាងបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ចំពោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល អស់ជាច្រើនជំនាន់(ខ.៥០)។ នាងក៏បានរំឭក អំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បានថែរក្សារាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល បានជានាងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ព្រោះទ្រង់ធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់រាស្រ្តទ្រង់(ខ.៥១)។ នាងក៏បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដោយទទួលស្គាល់ថា ព្រះហស្តទ្រង់បានផ្គត់ផ្គត់ការរស់នៅរបស់នាង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ(ខ.៥៣)។…
ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅទីនេះ
នៅផ្ទះខ្ញុំ មានផ្លាកមួយ ដែលយើងបានសរសេរពាក្យស្លោកពីលើថា “ទោះយើងដឹង ឬមិនដឹងក្តី ព្រះទ្រង់តែងតែគង់នៅជាមួយជានិច្ច”។
លោកហូសេ គឺជាហោរានៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ដែលបានរស់នៅ ក្នុងចុងសតវត្សរ៍ទី៨ មុនគ្រីស្ទសករាជ(ឆ្នាំ៧៥៥ ដល់ ៧១៥ មុនគ្រីស្ទសករាជ)។ គាត់បានសរសេរពាក្យ ដែលស្រដៀងនឹងពាក្យស្លោកនេះ ទៅកាន់សាសន៍ហេព្រើរ ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ “ខំទទួលស្គាល់ទ្រង់”(ហូសេ ៦:៣) ព្រោះពួកគេបានបំភ្លេចទ្រង់(៤:១)។ ខណៈពេលដែលពួកគេភ្លេចព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមងាកចេញពីទ្រង់(ខ.១២) ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏លែងមានព្រះអង្គ នៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្លួនទៀត(ទំនុកដំកើង ១០:៤)។
ក្នុងរឿងនេះ លោកហូសេបាននាំមកនូវ ការដាស់តឿនដ៏សាមញ្ញ តែសំខាន់ ឲ្យយើងទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយនឹកចាំ ថា ទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង ហើយកំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ទាំងក្នុងពេលមានអំណរ ក៏ដូចជាពេលមានទុក្ខ។
ការទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ អាចមានន័យថា ពេលដែលយើងបានឡើងតំណែង នៅកន្លែងធ្វើការ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកប្រទានពរ ឲ្យយើងមានប្រាជ្ញា ឲ្យសម្រេចកិច្ចការ ទាន់ពេលវេលា តាមថវិការដែលបានកំណត់ជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀត បើសិនជាយើងធ្វើការស្នើសុំអ្វីមួយ ហើយត្រូវគេបដិសេធន៍ នោះយើងអាចទទួលស្គាល់ថាព្រះអង្គ នៅតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច ដើម្បីជួយទ្រទ្រង់យើង ខណៈពេលដែលយើងទុកចិត្តថា ទ្រង់កំពុងតែធ្វើការរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើង។
បើសិនជាយើងមិនអាចចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យបានដូចចិត្ត នោះយើងអាចទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់កំពុងគង់នៅជាមួយយើង…
អំណាចនៃការប៉ះ
វេជ្ជបណ្ឌិត ប៉ុល ប្រ៊ែន(Paul Brand) គឺជាបេសកជនពេទ្យដំបូង ដែលបានទៅបំពេញបេសកកម្មនៅប្រទេសឥណ្ឌា នៅសតវត្សរ៍ទី២០។ គាត់បានឃើញស្លាកស្នាមនៃជម្ងឺឃ្លង់ ដោយផ្ទាល់ភ្នែក។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការណាត់ជួបអ្នកជម្ងឺ គាត់ក៏បានប៉ះអ្នកជម្ងឺ ដើម្បីពិនិត្យមើលលទ្ធភាពនៃការព្យាបាល។ បុរសដែលជាអ្នកជម្ងឺក៏បានចាប់ផ្តើមស្រក់ទឹកភ្នែក។ អ្នកជំនួយរបស់គាត់ ក៏បានពន្យល់វេជ្ជបណ្ឌិត ប្រ៊ែនថា “អ្នកបានប៉ះគាត់។មិនដែលមាននរណាប៉ះគាត់ អស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ។ ទឹកភ្នែកនោះ ជាទឹកភ្នែកនៃក្តីអំណរ”។
ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ មានបុរសកើតឃ្លង់ម្នាក់បានចូលមកក្បែរទ្រង់ ដែលពីដើមគេប្រើពាក្យជម្ងឺឃ្លង់ សំដៅទៅលើប្រភេទជម្ងឺសើរស្បែក ដែលឆ្លង។ ដោយសារគាត់មានរោគឃ្លង់ នោះក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ បានតម្រូវឲ្យគាត់នៅក្រៅសហគមន៍របស់គាត់។ បើសិនជាអ្នកកើតឃ្លង់ ឃើញថា ខ្លួនឯងនៅជិតមនុស្សមានសុខភាពល្អ ដោយចៃដន្យ នោះគាត់ត្រូវស្រែកឡើងថា “ខ្ញុំស្មោកគ្រោកៗ” ដើម្បីឲ្យគេនៅឲ្យឆ្ងាយពីគាត់(លេវីវិន័យ ១៣:៤៥-៤៦)។ ហេតុនេះហើយ បុរសនោះប្រហែលជាបានរស់នៅជាច្រើនខែ ឬឆ្នាំ ដោយគ្មានការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ។
ព្រះយេស៊ូវមានពេញដោយព្រះទ័យអាណិតចំពោះគាត់ ហើយក៏បានលូកព្រះហស្តទៅពាល់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវមានអំណាចចេស្តា ដែលអាចប្រោសជម្ងឺឲ្យគេជា ដោយគ្រាន់តែមានបន្ទូលមួយព្រះឱស(ម៉ាកុស ២:១១-១២)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលទ្រង់បានជួបបុរសម្នាក់នេះ ដែលមានភាពឯកកោ និងត្រូវគេបដិសេធន៍ ដោយសារជម្ងឺនៅលើរូបកាយគាត់ ទ្រង់ក៏បានប៉ះគាត់ ដើម្បីបញ្ជាក់ដល់គាត់ថា គាត់មិននៅតែម្នាក់ឯងទេ ហើយទ្រង់ក៏បានទទួលគាត់ផងដែរ។
ខណៈពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានឱកាស យើងអាចចែកផ្សាយព្រះគុណ និងបង្ហាញសេចក្តីអាណិត ដោយការប៉ះដ៏ស្រទន់ ដែលបង្ហាញចេញនូវភាពថ្លៃថ្នូរ…
រឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវ
កាលពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តទៅមើលសៀវភៅ នៅបណ្ណាគារតូចមួយ ប្រចាំតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំក៏បានមើលទៅធ្នើរសៀវភៅ ដែលគេបានតម្រៀមសៀវភៅសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យ ហើយខ្ញុំក៏បានលើកហេតុផលថា ខ្ញុំអាចអានសៀវភៅមួយណាក៏បាន។ ដោយសារខ្ញុំមានចិត្តក្លៀវក្លាខ្លាំង ខ្ញុំក៏បានភ្លេចការពិតដ៏សំខាន់មួយ។ តាមពិត គេបានបន្ថែមសៀវភៅថ្មីៗ នៅក្នុងធ្នើរទាំងនោះ ជាទៀងទាត់។ ទោះបីជាខ្ញុំមានការប្រឹងប្រែងអានសៀវភៅទំាងនោះក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែអានមិនទាន់ ព្រោះសៀវភៅថ្មីៗច្រើនពេក។ សៀវភៅថ្មីៗបានបន្តបំពេញធ្នើរសៀវភៅកាន់តែច្រើនឡើងៗ។
បើសាវ័កយ៉ូហានរស់នៅ ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន គាត់ទំនងជាមានការស្ញើច ចំពោះសៀវភៅជាច្រើន ដែលគេអាចរកបាន នៅសម័យនេះ ព្រោះកាលគាត់និពន្ធកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន កណ្ឌយ៉ូហានខ្សែទី១ ទី២ និងទី៣ ព្រមទាំងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ គាត់បានសរសេរដោយដៃ នៅលើក្រាំង។ លោកយ៉ូហានបាននិពន្ធកណ្ឌទាំងនោះ ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបានបណ្តាលចិត្តគាត់ ឲ្យធ្វើជាស្នរបន្ទាល់ ឲ្យគេបានដឹងអំពីកំណត់ហេតុនៃដំណើរព្រះជន្ម និងព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលគាត់បានដឹង និងឃើញផ្ទាល់ភ្នែក(១យ៉ូហាន ១:១-៤)។ ប៉ុន្តែ សំណេររបស់សាវ័កយ៉ូហានបាននិយាយ តែមួយផ្នែកតូច នៃការទាំងអស់ ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ និងបង្រៀន ក្នុងអំឡុងពេលទ្រង់បំពេញព្រះរាជកិច្ចនៅផែនដី។ តាមពិត គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា បើសិនជាគេត្រូវសរសេរ អំពីការទំាងអស់ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ “នោះលោកីយ៍ទាំងមូលក៏មិនល្មមគ្រាន់ ដើម្បីនឹងដាក់អស់ទាំងសៀវភៅ ដែលត្រូវសរសេរនោះផង”(យ៉ូហាន ២១:២៥)។
ការអះអាងរបស់សាវ័កយ៉ូហាន នៅត្រង់ចំណុចនេះ នៅតែត្រឹមត្រូវ ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន។ ទោះគេបានសរសេរសៀវភៅ…
ព្រះពរ តាមរយៈអ្នកលើកទឹកចិត្ត
ខ្សែភាពយន្ត នៅឆ្នាំ២០១០ ដែលមានចំណងជើងថា “សុន្ទរកថារបស់ព្រះមហាក្សត្រ” បាននិយាយអំពីរឿងរ៉ាវ នៃស្តេចអង់គ្លេស ព្រះនាម ចច ទី៦ (George VI) ដែលបានឡើងស្នងរាជសម្បត្តិ ដោយមិនបានរំពឹងទុក នៅពេលព្រះជេដ្ឋារបស់ទ្រង់បោះបង់ចោលរាជបល្ល័ង្ក។ ដោយសារប្រទេសជិតធ្លាក់ចូល ទៅក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ពួកមន្ដ្រីរដ្ឋាភិបាលចង់បានមេដឹកនាំ ដែលប៉ិនប្រសប់ក្នុងការនិយាយកំឡាចិត្តប្រជាជនតាមវិទ្យុ ព្រោះនៅសម័យនោះ តួនាទីរបស់វិទ្យុ កំពុងតែមានឥទ្ធិពលកាន់តែខ្លាំងឡើង ក្នុងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ ប៉ុន្ដែ ស្ដេចចច ទី៦ មានបញ្ហានិយាយត្រដិត។
ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ជាពិសេស ចំពោះរបៀបដែលខ្សែភាពយន្តនេះ បង្ហាញតួអង្គមហេសីរបស់ទ្រង់ គឺព្រះនាង អេលីសាបិត។ រៀងរាល់ពេលដែលទ្រង់ជួបការលំបាក នៅក្នុងការថ្លែងសុន្ទរកថា មហេសីរបស់ទ្រង់ តែងតែធ្វើជាប្រភពលើកទឹកចិត្តដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់គាត់។ ការស្ម័គ្រស្មោះដែលមិនប្រែប្រួលរបស់ព្រះនាង បានផ្ដល់នូវការគាំទ្រដែលទ្រង់ត្រូវការជាចាំបាច់ ដើម្បីយកឈ្នះលើឧបសគ្គរបស់ទ្រង់ ហើយបានគ្រប់គ្រងប្រទេសបានល្អប្រសើរ ក្នុងអំឡុងពេលសង្គ្រាម។
ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរឿងរបស់អ្នកលើកទឹកចិត្ដជាច្រើន ដែលបានផ្ដល់ជំនួយដ៏មានអំណាច ក្នុងកាលៈទេសៈដ៏លំបាក។ ឧទាហរណ៍ លោកម៉ូសេមានលោកអើរ៉ុន និងលោកហ៊ើ ជាអ្នកជួយជ្រោមជ្រែង ក្នុងអំឡុងពេលអ៊ីស្រាអែលធ្វើសង្រ្គាម(និក្ខមនំ ១៧:៨-១៦)។ នាងអេលីសាបិតបានលើកទឹកចិត្តនាងម៉ារា ជាសាច់ញាតិ ដែលមានផ្ទៃពោះ(លូកា ១:៤២-៤៥)។
បន្ទាប់ពីលោកប៉ុលបានប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះ គាត់ត្រូវការការជួយជ្រោមជ្រែងពីលោកបាណាបាស ដែលឈ្មោះរបស់គាត់ មានន័យថា “កូននៃការលើកទឹកចិត្ត”។ នៅពេលដែលពួកសិស្សភ័យខ្លាចលោកប៉ុល លោកបាណាបាសក៏និយាយធានា ឲ្យគាត់…
កម្លាំងសម្រាប់ការធ្វើដំណើររបស់អ្នក
រឿងជើងសត្វក្តាន់ញីជាន់នៅលើទីខ្ពស់ គឺជារឿងប្រៀបប្រដូច អំពីជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលផ្អែកលើបទគម្ពីរ ហាបាគុក ៣:១៩។ រឿងនេះនិយាយអំពីដំណើរជីវិតរបស់តួអង្គឈ្មោះម៉ាច់ អាហ្វ្រេត(ប្រែថា ខ្លាចច្រើន) ដែលបានធ្វើដំណើរ ជាមួយអ្នកគង្វាល។ ប៉ុន្តែ ម៉ាច់ អាហ្រេតមានការភ័យខ្លាច ទើបនាងសុំឲ្យអ្នកគង្វាលបីនាង។
អ្នកគង្វាលក៏បានឆ្លើយតប ដោយក្ដីសប្បុរសថា “ខ្ញុំអាចបីឯងឡើងរហូតដល់ទីខ្ពស់ ដោយមិនទុកឲ្យឯងដើរឡើង ដោយខ្លួនឯងក៏បាន។ ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំបន្តធ្វើដូច្នេះ ឯងនឹងមិនអាចហ្វឹកហាត់ជើងឯងឲ្យរឹងមាំ ដូចជើងក្តាន់ ហើយឯងក៏មិនអាចអមដំណើរខ្ញុំ និងទៅណាមកណាជាមួយខ្ញុំបានឡើយ”។
តួរអង្គ ម៉ាច់ អាហ្រ្វេត ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញ សំណួររបស់ហោរាហាបាគុក ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ (ហើយនិយាយតាមត្រង់ នោះក៏ជាសំណួរ ដែលខ្ញុំធ្លាប់សួរផងដែរ)។ លោកហាបាគុកសួរថា “ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវរងការឈឺចាប់?” “ហេតុអ្វីបានជា ការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំពិបាកយ៉ាងនេះ?”
ហោរាហាបាគុករស់នៅស្រុកយូដា នៅចុងសតវត្សរ៍ទី៧ មុនគ្រីស្ទសករាជ មុនពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវនិរទេសខ្លួន។ លោកហាបាគុកកត់សម្គាល់ឃើញថា សង្គមដែលគាត់រស់នៅ បានមើលរំលងអំពើអយុត្ដិធម៌ ហើយត្រូវបានញាំញីដោយការភ័យខ្លាច ចំពោះការឈ្លានពាន ពីចក្រភពបាប៊ីឡូន(ហាបាគុក ១:២-១១)។ គាត់បានទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ ធ្វើអន្ដរាគមន៍ និងដកទុក្ខវេទនាចេញ(១:១៣)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា ទ្រង់នឹងសម្រេចសេចក្តីយុត្តិធម៌ ប៉ុន្តែ តាមពេលកំណត់របស់ទ្រង់(២:៣)។
ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះលោកហាបាគុក បន្តទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់។ ទោះបីជាការរងទុក្ខវេទនា…
ជំនួយពីស្ថានសួគ៌
និមិត្តសញ្ញាសម្ងាត់ អេស អូ អេស (SOS) ត្រូវបានបង្កើតឡើង នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩០៥ នៅពេលដែលក្រុមនាវិករិះរកមធ្យោបាយ ដើម្បីបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា ខ្លួនកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់។ និមិត្តសញ្ញាសម្ងាត់នេះ ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩១០ នៅពេលដែលនាវាឈ្មោះ ស្ទីមស៊ីព ខិនថាក់គី កំពុងតែលិចចូលទៅក្នុងទឹក ហើយក៏បានប្រើ និមិត្តសញ្ញានេះ ដែលនាំឲ្យគេមកជួយសង្រ្គោះមនុស្ស៤៦នាក់ នៅលើនាវា ទាន់ពេលវេលា។
និមិត្តសញ្ញា អេស អូ អេស ជានិមិត្តសញ្ញាដែលគេទើបតែឆ្នៃបង្កើត ជាង១០០ឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែ ការស្រែករកជំនួយ គឺកើតមានតាំងតែពីដើមដំបូងនៃប្រវត្តិសាស្រ្ត របស់មនុស្សជាតិ។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែឃើញការស្រែករកជំនួយ នៅក្នុង រឿងរបស់លោកយ៉ូស្វេ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ នៅសម័យនោះ លោកយ៉ូស្វេ ប្រឈមមុខនឹងការជំទាស់ពីពួកអ៊ីស្រាអែល (យ៉ូស្វេ ៩:១៨) និងការឆ្លងកាត់ទឹកដីដ៏ពិបាក មុននឹងចូលទៅដល់ទឹកដីសន្យា(៣:១៥-១៧) អស់រយៈពេលជាង១៤ឆ្នាំ។ ក្នុងរយៈពេលនោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានវាយដណ្ដើមយកឈ្នះពួកខ្មាំងសត្រូវជាបណ្ដើរៗ ហើយក៏បានតាំងទីលំនៅ លើទឹកដីដែលព្រះទ្រង់បានសន្យាប្រទានឲ្យពួកគេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការតយុទ្ធនោះ “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់នៅជាមួយនឹងលោកយ៉ូស្វេ”(៦:២៧)។
បទគម្ពីរយ៉ូស្វេ ជំពូក១០ បានចែងថា ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល បានចេញទៅជួយពួកក្រុងគីបៀន ជាសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួន ដែលកំពុងរងការវាយប្រហារពីពួកស្ដេចចំនួនប្រាំអង្គ។…